Insulinooporność – pandemia XXIw. cz. II
Borykasz się z tą przypadłością ? Diagnoza insulinooporności związana jest z oceną poziomu glukozy i insuliny oraz ich zależności. Z interpretacją wyników najlepiej udać się do endokrynologa.
Diagnostyka IO
Najprostszym, a zarazem najmniej obciążającym organizm, testem diagnozującym insulinooporność jest ocena proporcji między stężeniem glukozy i insuliny na czczo (krew żylna). O IO świadczy wysokie wydzielanie insuliny niekiedy bez podwyższonej wartości glukozy. Poziom cukru na czczo bywa w normie, ale kosztem wysokiej ilości insuliny. Na podstawie wartości glukozy i insuliny oblicza się wskaźnik HOMA-IR. Można go obliczyć za pomocą dostępnych kalkulatorów np. na stronie https://insulinoopornosc.com/kalkulator-homa/.
Wynik powyżej 2 może skazywać na insulinooporność.
Kolejnym badaniem jest wykonanie testu obciążenia glukozą (OGTT), które polega na ocenie poziomu cukru po doustnym podaniu 75 gram glukozy. Określa się poziom glukozy i insuliny na czczo, po 1 godzinie i po 2 godzinie od obciążenia glukozą. Test ten pozwala na ocenę wielkości i czasu trwania wyrzutów insuliny po posiłku oraz wykrycie hipoglikemii reaktywnej co może być pomocne przy planowaniu rozkładu posiłków i przerw między nimi. Stężenie insuliny, po stymulacji glukozą, powinno być najwyższe do godziny po podaniu glukozy, następnie powinno spadać i wrócić do wartości wyjściowych w ciągu trzech godzin. Zbyt wolne opadanie insuliny lub jej narastanie w czasie testu może wskazywać na potrzebę wydłużania przerw między posiłkami.
Sposoby postępowania w IO
- Dieta niskowęglowodanowa.
- Dieta o niskim indeksie i ładunku glikemicznym.
- Dłuższe przerwy między posiłkami (w zależności od krzywej insulinowej).
- Redukcja ilość posiłków.
- Dieta przeciwzapalna.
- Post przerywany Intermittent Fasting (IF).
Jeśli potrzebujesz pomocy, wsparcia w zmianie nawyków żywieniowych możesz sięgnąć do listy specjalistów SOIT, specjalizujących się w insulinooporności.
